In order to view this object you need Flash Player 9+ support!
In order to view this object you need Flash Player 9+ support!
|
REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE
dodano: 2023-05-24 |
| Rekolekcje rozpoczęły się w Niedzielę Palmową i stanowiły bezpośredni etap przygotowania do przeżywania Triduum Paschalnego i Świąt Zmartwychwstania Chrystusa. Prowadził je w tym roku franciszkanin o. Sebastian Bielski, proboszcz parafii św. Maksymiliana w Łodzi. Rekolekcjonista ukazał Jezusa, który wziął na siebie wszystkie nasze grzechy, jako drzewo zasadzone na wzgórzu Golgota w miejsce drzewa z Raju. I drzewo to będzie rosnąć. Odtąd nie ma na świecie miejsca, sytuacji, gdzie nie było Boga. Zbawiciel zaprasza: „Jestem, możesz mi powierzyć swoje życie”. Jezus nie brzydzi się człowiekiem, który przecież Go zdradza, gdyż grzech jest zdradą, kocha bezwarunkowo i wierzy w człowieka, że odpowie na tę miłość. Rekolekcjonista przedstawił zdradę Judasza jako prototyp wszelkich zdrad. Judasz zawsze był gdzieś z tyłu, a teraz prowadził kohortę stojąc na jej czele, poczuł się kimś. Zawsze, kiedy stoimy z przodu, kiedy wyrywamy się przed Pana Boga i chcemy sami sobie wytaczać drogę, zachowujemy się podobnie. A Jezus mówi do nas, tak jak do Judasza – przyjacielu. Nieustannie okazuje nam miłość. W kolejne dni rekolekcjonista przeprowadził nas przez (rozważanie) Liturgii Triduum Paschalnego. W Wielki Czwartek przychodzimy na Liturgię, żeby zobaczyć między nami Boga, który każdemu bez wyjątku upada do nóg i będzie te stopy całował. Jezusa, który prosi „pozwól się umyć krwią Moich ran”. Wychodząc z Liturgii powinniśmy uczynić podobnie, szczególnie względem kogoś, kogo trudno jest nam kochać. Jedynym sposobem, by się nauczyć tak kochać jak Chrystus, jest przyjmować Eucharystię z wiarą i to wytrwale, aż zasmakujemy w Nim. Wielki Piątek wydaje się być dniem najsmutniejszym w roku - brak kwiatów, ołtarz zupełnie obnażony, teksty są niezwykle smutne i przejmujące. Jednak czytania liturgiczne mówią o powodzeniu i wywyższeniu Sługi Jahwe. W kulminacyjnym momencie liturgii ma miejsce wzniesienie i odsłonięcie krzyża. Kościół w Wielki Piątek ogłasza zwycięstwo Chrystusa. Jego Twarz została oszpecona przez nasz grzech. Skoro tak, to jaka jest prawda o nas, jak bardzo grzech nas szpeci, jak bardzo odebrał godność. To jest prawda, która zabija. Ale od tego momentu zaczyna się dobra nowina mająca kształt krzyża. Ojcowie kościoła mówią, że znak krzyża, to drzewo rajskie, które zaczyna na nowo kwitnąć i przynosić owoce. Chrystus w Piątek stwarza nas na nowo. Rekolekcjonista stwierdził, iż nie ma ważniejszej celebracji, jak Wigilia Paschalna. Liturgia rozpoczyna się na zewnątrz, w ciemności, zapalamy ogień, który jest błogosławiony. Wszyscy powinniśmy w tej chwili uczestniczyć. To w nas jest ciemność, w naszym życiu, przez którą będzie chciało się przebić światło Zmartwychwstałego, w której ma zapłonąć ogień. Chrystus w tym momencie wchodzi w całą ciemność świata, grzechu, ze swoim światłem. To światło wydaje się takie słabe, ale tylko pozornie, w chwilę później stopniowo się rozrasta, światło przechodzi od świecy do świecy, aż robi się całkiem jasno – tak Chrystus wchodzi w naszą ciemność, która zostaje zwyciężona. Trzeba stanąć przed Jezusem w prawdzie, ukazać Mu swoją ciemność i prosić, by napełnił ją swoim blaskiem. Podsumowując prowadzący podkreślił, że cała Liturgia Wielkiej Soboty ukazuje prawdę o Zmartwychwstaniu Chrystusa, o tym jak Pan Bóg bardzo kocha człowieka, jak jest on dla Niego ważny, co robi dla człowieka, by do niego dotrzeć, by go po grzechu Adama na nowo stworzyć. Już przyjście na świat Chrystusa jest momentem, kiedy On zwycięża i historia zbawienia osiąga całą pełnię, a człowiek na nowo jest scalony. Dlatego też w niezwykle uroczysty sposób śpiewamy ALLELUJA. |  |
